Hoofdstuk 11, Afstaan
Ddeemm is aangekomen in het ziekenhuis en ziet gelijk haar zus en zwager met de baby's in hun handen. "Gefeliciteerd!" zegt ze vrolijk.
"Is alles goed gegaan?" vraagt ze aan Reina. "Wat denk je zelf? Ik heb er twee mensjes uit moeten poepen, het had beter gekund." zegt ze bozig.
Om de sfeer te behouden, komt Hugo er tussen. "Zou je hem misschien even vast willen houden?" vraagt hij aan Ddeemm, die dat graag wilt.
"Ach, wat zijn het toch een schatjes. Heb je al namen bedacht?" vraagt ze. "Nee, dat mogen die andere mensen bedenken." zegt Reina.
Ddeemm kijkt verbaasd. "Andere mensen?" vraagt ze zachtjes aan Hugo. "Ja, nou, Reina weet nog niet helemaal wat ze met de situatie aan moet."
"Dat weet ik wel?" zegt Reina. "Dat heb ik toch al een paar keer gezegd? Ik laat ze gewoon adopteren, hoor. Ik hoef ze in ieder geval niet."
"Is alles goed gegaan?" vraagt ze aan Reina. "Wat denk je zelf? Ik heb er twee mensjes uit moeten poepen, het had beter gekund." zegt ze bozig.
Om de sfeer te behouden, komt Hugo er tussen. "Zou je hem misschien even vast willen houden?" vraagt hij aan Ddeemm, die dat graag wilt.
"Ach, wat zijn het toch een schatjes. Heb je al namen bedacht?" vraagt ze. "Nee, dat mogen die andere mensen bedenken." zegt Reina.
Ddeemm kijkt verbaasd. "Andere mensen?" vraagt ze zachtjes aan Hugo. "Ja, nou, Reina weet nog niet helemaal wat ze met de situatie aan moet."
"Dat weet ik wel?" zegt Reina. "Dat heb ik toch al een paar keer gezegd? Ik laat ze gewoon adopteren, hoor. Ik hoef ze in ieder geval niet."
Tussen de ziekenhuisbezoeken door stond ook nog de uitnodiging van het politiebureau voor het verhoor van Simhorselady en Hugo.
Simhorselady is als eerste aan de beurt. "Goedemiddag mevrouw Forum, ik heb gehoord dat ik u mag feliciteren?" begint de agent.
"Ja, nouja, lang verhaal, maar dankjewel." "Daarvoor bent u hier ook niet natuurlijk. Ik wil u graag een paar vragen stellen over het ongeluk."
"Natuurlijk, ga uw gang." "Waar was u ten tijde van het ongeluk?" "Ik was niet bij de locatie, wij waren er niet." "Wij?" vraagt de agent.
"Ja, mijn mijn Hugo, bedoel ik." "Waar waren jullie dan?" "We waren wandelen op dat moment. We hadden het park bezocht daar."
"En kunt u dat bewijzen? Heeft u daar mensen gesproken bijvoorbeeld?" Simhorselady schrikt. "Nee, we waren daar maar met z'n tweeën."
Simhorselady is als eerste aan de beurt. "Goedemiddag mevrouw Forum, ik heb gehoord dat ik u mag feliciteren?" begint de agent.
"Ja, nouja, lang verhaal, maar dankjewel." "Daarvoor bent u hier ook niet natuurlijk. Ik wil u graag een paar vragen stellen over het ongeluk."
"Natuurlijk, ga uw gang." "Waar was u ten tijde van het ongeluk?" "Ik was niet bij de locatie, wij waren er niet." "Wij?" vraagt de agent.
"Ja, mijn mijn Hugo, bedoel ik." "Waar waren jullie dan?" "We waren wandelen op dat moment. We hadden het park bezocht daar."
"En kunt u dat bewijzen? Heeft u daar mensen gesproken bijvoorbeeld?" Simhorselady schrikt. "Nee, we waren daar maar met z'n tweeën."
Als Ddeemm weer thuis komt van het ziekenhuis hoort ze Cloedien heel hard huilen. Boos komt ze de kamer ingelopen. "Roel wat is dit?"
Dan zit ze haar man voor de box liggen met een huilende Cloedien ernaast en schrikt ze. "Roel! Roel! Gaat het?" Ze rent er naar toe.
Roel kijkt op en Ddeemm ziet dat hij heeft gehuild. "Schat, wat is er gebeurd? Gaat het?" vraagt ze. "Ik... Ik weet het niet." stamelt Roel.
"Heb je ergens pijn?" vraagt Ddeemm. "Nee, nee, dat niet. Maar ik voel me zo ongelooflijk kak. Kijk naar mij, ik ben toch gewoon een zielig hoopje."
"Maar schat, dat ben je helemaal niet." "Ach, hou toch op, dat zeg je alleen maar voor mij, maar dat meen je niet. Ik ben gewoon een lapzwans."
"Kom hier, ik help je even overeind." Ze helpt Roel de rolstoel in. "Je moet iets meer in jezelf gaan geloven Roel, jij kan dit gewoon namelijk."
Dan zit ze haar man voor de box liggen met een huilende Cloedien ernaast en schrikt ze. "Roel! Roel! Gaat het?" Ze rent er naar toe.
Roel kijkt op en Ddeemm ziet dat hij heeft gehuild. "Schat, wat is er gebeurd? Gaat het?" vraagt ze. "Ik... Ik weet het niet." stamelt Roel.
"Heb je ergens pijn?" vraagt Ddeemm. "Nee, nee, dat niet. Maar ik voel me zo ongelooflijk kak. Kijk naar mij, ik ben toch gewoon een zielig hoopje."
"Maar schat, dat ben je helemaal niet." "Ach, hou toch op, dat zeg je alleen maar voor mij, maar dat meen je niet. Ik ben gewoon een lapzwans."
"Kom hier, ik help je even overeind." Ze helpt Roel de rolstoel in. "Je moet iets meer in jezelf gaan geloven Roel, jij kan dit gewoon namelijk."
Na het verhoor van Simhorselady is Hugo aan de beurt. "Fijn dat u ook even kon komen. Ik wil u graag wat vragen stellen." zegt de agent.'
"Xiam was uw vriend heb ik begrepen?" Hugo knikte ja. "En u was ook boos op hem is mij verteld. Kunt u mij daar meer over vertellen?"
Hugo legt het verhaal uit over dat ze elkaar keer weer tegen kwamen en hoe hij hem met zijn geld vertrouwde en dat toen opeens weg was.
"Ik kan me voorstellen dat u daar heel erg boos over bent geworden?" Hugo schiet in de verdediging. "Wat insinueert u nou? Ik heb niks gedaan!"
"Waar was u dan ten tijde van het ongeluk?" vraagt de agent rustig. "Ik was wandelen met mijn vrouw, zoals u waarschijnlijk al heeft gehoord."
"Kunt u dat bewijzen?" "Uhm... Ja, eigenlijk wel! Simhorselady en ik hebben een foto gemaakt op haar telefoon in het park toen we daar waren."
"Xiam was uw vriend heb ik begrepen?" Hugo knikte ja. "En u was ook boos op hem is mij verteld. Kunt u mij daar meer over vertellen?"
Hugo legt het verhaal uit over dat ze elkaar keer weer tegen kwamen en hoe hij hem met zijn geld vertrouwde en dat toen opeens weg was.
"Ik kan me voorstellen dat u daar heel erg boos over bent geworden?" Hugo schiet in de verdediging. "Wat insinueert u nou? Ik heb niks gedaan!"
"Waar was u dan ten tijde van het ongeluk?" vraagt de agent rustig. "Ik was wandelen met mijn vrouw, zoals u waarschijnlijk al heeft gehoord."
"Kunt u dat bewijzen?" "Uhm... Ja, eigenlijk wel! Simhorselady en ik hebben een foto gemaakt op haar telefoon in het park toen we daar waren."
Simhorselady is direct na het verhoor weer naar huis gereden om Ddeemm en haar moeder op te halen om weer naar het ziekenhuis te gaan.
"Fijn dat u ons zo snel kon ontvangen." zegt Ddeemm als ze de arts een hand geeft. "Het is voor ons namelijk ook allemaal nieuw."
De arts wijst ze een stoel en gaat zelf ook zitten. "U bent Maria, neem ik aan?" Maria kijkt op. "Daar lijkt het wel op, hè?" zegt ze cynisch.
"Sorry voor mijn moeder, ze is de laatste tijd... Nouja, nog heftiger dan ze al was. Maar dat is ook één van de redenen dat we hier zijn."
De arts knikt en schrijft ondertussen mee. "Goed dat u bent gekomen, want zo'n beslissing wordt niet over één nacht ijs gemaakt uiteraard."
"Nee, de dood is onomkeerbaar, maar we..." Maria veert op. "Dood? Ikke? Ho, ho, ho, dat gaat zomaar niet!" zegt ze, wijzend met haar vingertje.
"Fijn dat u ons zo snel kon ontvangen." zegt Ddeemm als ze de arts een hand geeft. "Het is voor ons namelijk ook allemaal nieuw."
De arts wijst ze een stoel en gaat zelf ook zitten. "U bent Maria, neem ik aan?" Maria kijkt op. "Daar lijkt het wel op, hè?" zegt ze cynisch.
"Sorry voor mijn moeder, ze is de laatste tijd... Nouja, nog heftiger dan ze al was. Maar dat is ook één van de redenen dat we hier zijn."
De arts knikt en schrijft ondertussen mee. "Goed dat u bent gekomen, want zo'n beslissing wordt niet over één nacht ijs gemaakt uiteraard."
"Nee, de dood is onomkeerbaar, maar we..." Maria veert op. "Dood? Ikke? Ho, ho, ho, dat gaat zomaar niet!" zegt ze, wijzend met haar vingertje.
Als Ddeemm weer weg is en daarvoor ook Cloedien heeft getroost, rolt Roel in zijn rolstoel weer naar de box toe waar Cloedien rustig speelt.
Hij kijkt naar haar als ze lief speelt met de blokken. "Cloedien, kom eens." Hij leunt voorzichtig voorover om Cloedien op schoot te zetten.
"Prinsesje toch, het spijt me dat ik je zolang daar heb laten huilen en waarschijnlijk ook heb laten schrikken." Cloedien klapt in haar handjes.
"Ja, ik weet het." Dan schiet Roel vol. "Ik zou willen dat ik de vader voor je kon zijn nu die ik je zo graag gun, lieverd toch." Hij laat een traan.
Cloedien houdt haar hoofd schuin en kijkt vragen naar haar vader. "Kom hier!" Hij houdt zijn hoofd tegen dat van zijn dochter aan.
Hij fluistert heel zachtjes: "Maar geen zorgen, prinses, ik ga er wat aan doen. Heel snel zal ik weer de vader zijn die je verdiend."
Hij kijkt naar haar als ze lief speelt met de blokken. "Cloedien, kom eens." Hij leunt voorzichtig voorover om Cloedien op schoot te zetten.
"Prinsesje toch, het spijt me dat ik je zolang daar heb laten huilen en waarschijnlijk ook heb laten schrikken." Cloedien klapt in haar handjes.
"Ja, ik weet het." Dan schiet Roel vol. "Ik zou willen dat ik de vader voor je kon zijn nu die ik je zo graag gun, lieverd toch." Hij laat een traan.
Cloedien houdt haar hoofd schuin en kijkt vragen naar haar vader. "Kom hier!" Hij houdt zijn hoofd tegen dat van zijn dochter aan.
Hij fluistert heel zachtjes: "Maar geen zorgen, prinses, ik ga er wat aan doen. Heel snel zal ik weer de vader zijn die je verdiend."
"Maar mam, gisteravond zei..." Simhorselady wordt onderbroken door Maria. "Gisteravond heb ik helemaal niks gezegd? Ben je nou helemaal mal?"
Verbouwereerd kijken Simhorselady en Ddeemm elkaar aan. "Sorry, dokter. Ze heeft het gisteravond echt gezegd, maar nu..." zegt Ddeemm.
"U hoeft zich niet te verontschuldigen, dit is niet de eerste keer dat ik dit meemaak. Dat is allemaal heel normaal." legt de arts uit.
"Alleen dit is ook de reden waarom ik op het moment eigenlijk niet zoveel voor u kan doen. Weet u wat het is met dementerende mensen?
Ze schommelen wat dit soort beslissingen ook en kunnen van het ene op het andere moment iets anders willen. Dat is inderdaad frustrerend.
Omdat er ook geen sprake is van fysiek lijden, kan ik niks doen. Juridisch gezien had dit veel eerder genoteerd moeten zijn, het spijt me voor nu."
Verbouwereerd kijken Simhorselady en Ddeemm elkaar aan. "Sorry, dokter. Ze heeft het gisteravond echt gezegd, maar nu..." zegt Ddeemm.
"U hoeft zich niet te verontschuldigen, dit is niet de eerste keer dat ik dit meemaak. Dat is allemaal heel normaal." legt de arts uit.
"Alleen dit is ook de reden waarom ik op het moment eigenlijk niet zoveel voor u kan doen. Weet u wat het is met dementerende mensen?
Ze schommelen wat dit soort beslissingen ook en kunnen van het ene op het andere moment iets anders willen. Dat is inderdaad frustrerend.
Omdat er ook geen sprake is van fysiek lijden, kan ik niks doen. Juridisch gezien had dit veel eerder genoteerd moeten zijn, het spijt me voor nu."
Terwijl Ddeemm nog nadekend naar huis rijdt met Maria gaat Simhorselady weer terug naar de kamer van Reina waar Hugo ook zal zijn.
Ze haalt eerst even wat koffie in de wachtkamer op dezelfde verdieping, maar op dat moment gaat haar telefoon. "Met Simhorselady."
Als ze hoort wie er belt, schrikt ze op. "Sorry, sorry, sorry! Het spijt me, maar mijn dochter moest bevallen en ik ben dit helemaal vergeten."
De andere kant toont begrip. "Oh echt? Oh dat zou ik echt heel fijn vinden! Toevallig heb ik morgen nog een gaatje vrij, als dat zou kunnen?'
Daarna sluit ze het gesprek af en drukt ze op "Ophangen". Boven het telefoonnummer staat "Manege 'De Teugels Vieren'". Simhorselady kijkt blij.
Ze haalt eerst even wat koffie in de wachtkamer op dezelfde verdieping, maar op dat moment gaat haar telefoon. "Met Simhorselady."
Als ze hoort wie er belt, schrikt ze op. "Sorry, sorry, sorry! Het spijt me, maar mijn dochter moest bevallen en ik ben dit helemaal vergeten."
De andere kant toont begrip. "Oh echt? Oh dat zou ik echt heel fijn vinden! Toevallig heb ik morgen nog een gaatje vrij, als dat zou kunnen?'
Daarna sluit ze het gesprek af en drukt ze op "Ophangen". Boven het telefoonnummer staat "Manege 'De Teugels Vieren'". Simhorselady kijkt blij.
De vorige keer is Nala snel vertrokken nadat ze zich had opgesloten in de badkamer, maar Bruce is blij dat ze toch weer wilde komen.
Hij was best wel ongerust en geschrokken dat zijn vriendin zo had gereageerd en is bang dat hij iets te snel was gegaan met wat hij wilde.
Om het een beetje goed te maken probeert hij het een beetje goed te maken bij Nala door middel van complimentjes. "Wat zie je er goed uit!"
Nala reageert verbaasd en kijkt in de spiegel. "Ikke? Ik ben juist wat aangekomen." "Jij? Je bent hartstikke dun, niet dunner worden hoor!"
Bruce maakt een grap, maar Nala reageert uiterst serieus. "Dun, ik ben juist hartstikke dik! Kijk maar." Ze draait een rondje voor de spiegel.
"Vrouwen..." denkt Bruce, maar om de sfeer toch een beetje goed te houden gaat hij er niet verder op in en begint over wat anders.
Hij was best wel ongerust en geschrokken dat zijn vriendin zo had gereageerd en is bang dat hij iets te snel was gegaan met wat hij wilde.
Om het een beetje goed te maken probeert hij het een beetje goed te maken bij Nala door middel van complimentjes. "Wat zie je er goed uit!"
Nala reageert verbaasd en kijkt in de spiegel. "Ikke? Ik ben juist wat aangekomen." "Jij? Je bent hartstikke dun, niet dunner worden hoor!"
Bruce maakt een grap, maar Nala reageert uiterst serieus. "Dun, ik ben juist hartstikke dik! Kijk maar." Ze draait een rondje voor de spiegel.
"Vrouwen..." denkt Bruce, maar om de sfeer toch een beetje goed te houden gaat hij er niet verder op in en begint over wat anders.
Als Simhorselady de kamer van Reina binnen komt lopen, ziet ze daar Seth en Ethan staan met haar kleinkinderen in hun handen.
"Hey jongens, wat gezellig jullie ook hier. Hoe was de huwelijksreis? Heb je er nog een beetje van kunnen genieten, ondanks... Ja, je weet wel."
"Ja, we zijn inmiddels ook al gelijk verhoord toen we zijn geland, dus we zijn alweer in de realiteit, maar het was wel een fijne tijd samen."
Seth kijkt verliefd zijn man aan. "Maar we zijn hier natuurlijk met nog een andere blauwe én roze wolk." zegt Ethan als hij zich wendt tot Reina.
"Nou, die wolk is meer een regenbui." zegt Reina chagrijnig. "Nou, zussie, als je nu al zo'n humeur hebt, wacht maar op die slapeloze nachten."
"Nou mooi niet, die baby's mogen lekker andere mensen wakker gaan houden. Mij niet bellen." Seth en Ethan kijken elkaar verontrust aan.
"Hey jongens, wat gezellig jullie ook hier. Hoe was de huwelijksreis? Heb je er nog een beetje van kunnen genieten, ondanks... Ja, je weet wel."
"Ja, we zijn inmiddels ook al gelijk verhoord toen we zijn geland, dus we zijn alweer in de realiteit, maar het was wel een fijne tijd samen."
Seth kijkt verliefd zijn man aan. "Maar we zijn hier natuurlijk met nog een andere blauwe én roze wolk." zegt Ethan als hij zich wendt tot Reina.
"Nou, die wolk is meer een regenbui." zegt Reina chagrijnig. "Nou, zussie, als je nu al zo'n humeur hebt, wacht maar op die slapeloze nachten."
"Nou mooi niet, die baby's mogen lekker andere mensen wakker gaan houden. Mij niet bellen." Seth en Ethan kijken elkaar verontrust aan.