Hoofdstuk 1, Ziekenhuisbed
Reina is samen met haar moeder, tante en nichtje bij de gyneacoloog omdat ze heftige krampen kreeg op het feest.
"Ze moet toch niet al bevallen?" vraagt Simhorselady bezorgd aan de gyneacoloog. "Het is namelijk nog veel te vroeg!"
Reina voelt zich al iets beter. "Voor wat ik nu kan zien is er niks aan de hand, maar ik maak voor de zekerheid een echo."
Dan wordt de deur opengedaan door een medewerker van het ziekenhuis. "Is mevrouw Forum hier?" Drie dames antwoorden met ja.
"Ik zoek de vrouw van Roel Forum?" Ddeemm schrikt en kijkt haar zus aan. "Ga maar, ik blijf bij Reina." zegt Simhorselady.
"Ze moet toch niet al bevallen?" vraagt Simhorselady bezorgd aan de gyneacoloog. "Het is namelijk nog veel te vroeg!"
Reina voelt zich al iets beter. "Voor wat ik nu kan zien is er niks aan de hand, maar ik maak voor de zekerheid een echo."
Dan wordt de deur opengedaan door een medewerker van het ziekenhuis. "Is mevrouw Forum hier?" Drie dames antwoorden met ja.
"Ik zoek de vrouw van Roel Forum?" Ddeemm schrikt en kijkt haar zus aan. "Ga maar, ik blijf bij Reina." zegt Simhorselady.
"Oke, ik heb genoeg gezien. Je mag je shirt weer aandoen." De gyneacoloog staat op en loopt naar haar computer.
"Is het erg? Is er iets mis met de baby?" Simhorselady is zenuwachtig, maar Reina zou het eigenlijk wel goed uitkomen.
"Nee, sterker nog, het gaat hartstikke goed met de baby's." Reina en Simhorselady vallen stil. "Wat zeg je nou? Baby's?" vraagt Reina.
"Dat klopt, mevrouw Forum. U bent in verwachting van een tweeling." Simhorselady is verbaasd. "Zitten er twee kinderen in haar buik?"
"Ik wilde het u de vorige keer vertellen, maar u stormde toen boos de kamer uit en u bent nooit meer terug gekomen."
"Dit ga je niet menen! Moet ik straks twee van die koters uitpoepen!" Haar moeder voelt de bui al hangen. "Kom Reina, we gaan. Dankuwel."
"Is het erg? Is er iets mis met de baby?" Simhorselady is zenuwachtig, maar Reina zou het eigenlijk wel goed uitkomen.
"Nee, sterker nog, het gaat hartstikke goed met de baby's." Reina en Simhorselady vallen stil. "Wat zeg je nou? Baby's?" vraagt Reina.
"Dat klopt, mevrouw Forum. U bent in verwachting van een tweeling." Simhorselady is verbaasd. "Zitten er twee kinderen in haar buik?"
"Ik wilde het u de vorige keer vertellen, maar u stormde toen boos de kamer uit en u bent nooit meer terug gekomen."
"Dit ga je niet menen! Moet ik straks twee van die koters uitpoepen!" Haar moeder voelt de bui al hangen. "Kom Reina, we gaan. Dankuwel."
Verderop in het ziekenhuis is Ddeemm met de verpleger meegelopen, maar die zei onderweg niks waardoor Ddeemm zenuwachtig werd.
"Schrik niet." Hij probeert haar gerust te stellen als hij de deur open doet. "Uw man heeft een ernstig auto-ongeluk gehad."
Wanneer ze Roel ziet liggen in het ziekenhuisbed gaat ze met gesnelde pas naar het bed toe. "Oh nee, Roel, wat erg. Wat is er gebeurd?"
Wanhopig kijkt ze de verpleger aan. "Sorry mevrouw Forum, ik weet het niet. We houden hem voorlopig in coma om onze tests te doen."
"Is het ernstig? Wanneer wordt hij weer wakker?" "Ik weet het niet. Ik zal de arts er straks bij halen, sterkte mevrouw." Hij verlaat de kamer.
Huilend trekt ze Cloedien naar zich toe die ze in haar armen heeft. "Het komt allemaal goed met papa, ik weet het zeker. Hij moet wel."
"Schrik niet." Hij probeert haar gerust te stellen als hij de deur open doet. "Uw man heeft een ernstig auto-ongeluk gehad."
Wanneer ze Roel ziet liggen in het ziekenhuisbed gaat ze met gesnelde pas naar het bed toe. "Oh nee, Roel, wat erg. Wat is er gebeurd?"
Wanhopig kijkt ze de verpleger aan. "Sorry mevrouw Forum, ik weet het niet. We houden hem voorlopig in coma om onze tests te doen."
"Is het ernstig? Wanneer wordt hij weer wakker?" "Ik weet het niet. Ik zal de arts er straks bij halen, sterkte mevrouw." Hij verlaat de kamer.
Huilend trekt ze Cloedien naar zich toe die ze in haar armen heeft. "Het komt allemaal goed met papa, ik weet het zeker. Hij moet wel."
Simhorselady is ook gelijk naar de kamer van Roel gegaan, terwijl Reina gefrustreerd naar huis is gegaan. Ze durft niet naar binnen.
Wanhopig probeert ze Hugo te bellen, maar die neemt niet op. Even later ziet ze Bruce en Hugo de hoek om komen.
Opgelucht vliegt ze Hugo gelijk in de armen. "Auw, auw, auw." "Oh sorry, schat, hoe gaat het? Wat is er gebeurd?" vraagt ze bezorgd.
"Ik weet het eerlijk gezegd niet meer. Ik werd wakker in een ambulance, blijkbaar zijn we tegen een boom gereden en ben ik out gegaan."
"Wat erg. Gaat het?" "Ja, verrassend genoeg wel. Ik heb alleen een lichte hersenschudding en Bruce heeft zijn arm gebroken en gaat zo in het gips."
Hij wijst naar Bruce die verdrietig door het raam naar zijn vader kijkt. "Oom Hugo, denk je dat hij het overleeft?' vraagt Bruce.
Wanhopig probeert ze Hugo te bellen, maar die neemt niet op. Even later ziet ze Bruce en Hugo de hoek om komen.
Opgelucht vliegt ze Hugo gelijk in de armen. "Auw, auw, auw." "Oh sorry, schat, hoe gaat het? Wat is er gebeurd?" vraagt ze bezorgd.
"Ik weet het eerlijk gezegd niet meer. Ik werd wakker in een ambulance, blijkbaar zijn we tegen een boom gereden en ben ik out gegaan."
"Wat erg. Gaat het?" "Ja, verrassend genoeg wel. Ik heb alleen een lichte hersenschudding en Bruce heeft zijn arm gebroken en gaat zo in het gips."
Hij wijst naar Bruce die verdrietig door het raam naar zijn vader kijkt. "Oom Hugo, denk je dat hij het overleeft?' vraagt Bruce.
Er gaan wat weken voorbij waarin Roel kunstmatig in coma wordt gehouden. Elke dag blijft Ddeemm op bezoek komen.
"Zus, denk je ook aan jezelf? Slaap je wel goed?" Ddeemm wil het niet horen van Simhorselady. "Ik wil er bij zijn wanneer hij weer wakker wordt."
"Misschien moet je er rekening mee gaan houden, dat..." "Waag het niet om die zin af te maken, hij wordt snel weer wakker en dan ben ik er!"
Ondertussen herstellen ook Hugo en Bruce thuis van de enorme klap die ze hebben gemaakt tegen de boom.
Ze zijn er met geluk vanaf gekomen, waardoor eigenlijk alleen Bruce nog een paar weken in het gips heeft gemoeten.
"Zus, denk je ook aan jezelf? Slaap je wel goed?" Ddeemm wil het niet horen van Simhorselady. "Ik wil er bij zijn wanneer hij weer wakker wordt."
"Misschien moet je er rekening mee gaan houden, dat..." "Waag het niet om die zin af te maken, hij wordt snel weer wakker en dan ben ik er!"
Ondertussen herstellen ook Hugo en Bruce thuis van de enorme klap die ze hebben gemaakt tegen de boom.
Ze zijn er met geluk vanaf gekomen, waardoor eigenlijk alleen Bruce nog een paar weken in het gips heeft gemoeten.
Bruce is met zijn oom en tante meegereden naar het ziekenhuis, want vandaag mocht eindelijk zijn gips eraf na een paar weken.
De afgelopen weken is Nala veel bij hem geweest om hem te helpen met allerlei alledaagse dingen die hij zelf niet kon.
Nala is met hem mee en wacht in de wachtruimte van het ziekenhuis totdat Bruce klaar is bij de gipsmeester.
"En, hoe was het?" vraagt ze als hij terug komt zonder verband. "Heel raar gevoel nu, het voelt echt alsof er iets mist. Heel gek!"
"Ja, dat kan ik me wel voorstellen." zegt Nala. "En je kan nu voortaan weer zelf je bed opmaken, hoef ik het niet meer te doen!"
De afgelopen weken is Nala veel bij hem geweest om hem te helpen met allerlei alledaagse dingen die hij zelf niet kon.
Nala is met hem mee en wacht in de wachtruimte van het ziekenhuis totdat Bruce klaar is bij de gipsmeester.
"En, hoe was het?" vraagt ze als hij terug komt zonder verband. "Heel raar gevoel nu, het voelt echt alsof er iets mist. Heel gek!"
"Ja, dat kan ik me wel voorstellen." zegt Nala. "En je kan nu voortaan weer zelf je bed opmaken, hoef ik het niet meer te doen!"
Ook Hugo moest in het ziekenhuis zijn voor een laatste check-up en gelukkig is alles bij hem ook helemaal oké, zoals verwacht.
Hij is net samen met Simhorselady op de kamer van Roel langs geweest en is nu wat eten halen in het ziekenhuisrestaurant.
"Ik wil graag dit afrekenen en het gerecht van mijn vrouw." Hugo wijst naar Simhorselady. "Is goed, meneer. Mag u hier pinnen."
Hugo legt zijn pinpas op het apparaat, maar die weigert de pas. Dan probeert hij het nog een keer. "Wat gek. Ik probeer het zo even."
Hij steekt zijn pinpas erin en voert zijn code in, maar ook dan wordt de pas niet geaccepteerd. "Lukt het, schat?" vraagt Simhorselady.
"Nee, heel gek. Hij wil hem niet pakken." zegt Hugo. "Wacht maar, ik heb nog wel wat contant geld in mijn tas zitten, komt goed."
Hij is net samen met Simhorselady op de kamer van Roel langs geweest en is nu wat eten halen in het ziekenhuisrestaurant.
"Ik wil graag dit afrekenen en het gerecht van mijn vrouw." Hugo wijst naar Simhorselady. "Is goed, meneer. Mag u hier pinnen."
Hugo legt zijn pinpas op het apparaat, maar die weigert de pas. Dan probeert hij het nog een keer. "Wat gek. Ik probeer het zo even."
Hij steekt zijn pinpas erin en voert zijn code in, maar ook dan wordt de pas niet geaccepteerd. "Lukt het, schat?" vraagt Simhorselady.
"Nee, heel gek. Hij wil hem niet pakken." zegt Hugo. "Wacht maar, ik heb nog wel wat contant geld in mijn tas zitten, komt goed."
Ethan staat te genieten van zijn blinkende verlovingsring als Seth de kamer in komt lopen. "Nou doe je het weer!" zegt hij.
"Wat?" vraagt Ethan. "Weer naar je ring aan het staren!" Ethan moet lachen. "Ja, ik raak helemaal in de stemming van alle voorbereidingen."
"Ja, ook fijn dat het je gedachte wegneemt van je vader voor eventjes. Ik vind het zo rot voor je, maar het komt vast snel weer goed!"
Ethan kijkt ernstig. "Ik hoop het wel heel erg. Moeten we de bruiloft niet uitstellen? Ik wil dat hij er bij kan zijn, wanneer hij wakker is."
Seth knikt. "Maar natuurlijk, maar dat komt echt wel goed. We hebben nog een paar weken, hè. Hij wil dit ook niet missen."
"Wat?" vraagt Ethan. "Weer naar je ring aan het staren!" Ethan moet lachen. "Ja, ik raak helemaal in de stemming van alle voorbereidingen."
"Ja, ook fijn dat het je gedachte wegneemt van je vader voor eventjes. Ik vind het zo rot voor je, maar het komt vast snel weer goed!"
Ethan kijkt ernstig. "Ik hoop het wel heel erg. Moeten we de bruiloft niet uitstellen? Ik wil dat hij er bij kan zijn, wanneer hij wakker is."
Seth knikt. "Maar natuurlijk, maar dat komt echt wel goed. We hebben nog een paar weken, hè. Hij wil dit ook niet missen."
Ethan kijkt zijn verloofde aan. "Wat ben je toch ook een schat. Ik snap nog steeds waarom ik verliefd op je ben geworden."
"En hopelijk nog steeds?" plaagt Seth. "Wat denk jij dan, moet ik dat nog meer bewijzen? Ik ben zo blij dat de bruiloft groots gevierd kan worden."
"Ja, dankzij die beleggingen. Het geluk lacht ons gelukkig soms ook nog toe." Ethan loopt naar Seth en legt zijn hand op Seths wang.
"Het is prachtig dat we zo'n mooie locatie hebben kunnen regelen nu, maar het maakt me niet uit waar we trouwen, als we maar trouwen."
Seth legt zijn hand op die van Ethan. "En toch vind ik dat onze liefde zo groots gevierd mag worden. Ik hou van je." "Ik ook van jou."
"En hopelijk nog steeds?" plaagt Seth. "Wat denk jij dan, moet ik dat nog meer bewijzen? Ik ben zo blij dat de bruiloft groots gevierd kan worden."
"Ja, dankzij die beleggingen. Het geluk lacht ons gelukkig soms ook nog toe." Ethan loopt naar Seth en legt zijn hand op Seths wang.
"Het is prachtig dat we zo'n mooie locatie hebben kunnen regelen nu, maar het maakt me niet uit waar we trouwen, als we maar trouwen."
Seth legt zijn hand op die van Ethan. "En toch vind ik dat onze liefde zo groots gevierd mag worden. Ik hou van je." "Ik ook van jou."
Ddeemm zit nog steeds elk mogelijk uur aan het bed van haar man en slaapt zelden nog thuis. Ze wil erbij zijn als hij wakker wordt.
Ze praat tegen hem, ze zingt tegen hem, ze leest hem voor uit de krant, maar niks lijkt Roel te doen bewegen of te laten weten dat hij het hoort.
Toch blijft Ddeemm het proberen en wilt ze het nog niet opgeven. Roel wordt inmiddels niet meer kunstmatig in coma gehouden.
Zijn lichaam zou het op eigen kracht aankunnen en het is nu afwachten wat er gebeurt. Ddeemm bidt dagelijks naast zijn bed.
Ook al is ze niet gelovig, ze hoopt toch dat er een wonder zal plaatsvinden. En dat wonder lijkt dichterbij dan verwacht.
Wanneer Ddeemm zachtjes in zichzelf biddend aan zijn bed zit, opent Roel langzaamaan zijn ogen. "Roel?" smekend kijkt ze haar man aan.
Ze praat tegen hem, ze zingt tegen hem, ze leest hem voor uit de krant, maar niks lijkt Roel te doen bewegen of te laten weten dat hij het hoort.
Toch blijft Ddeemm het proberen en wilt ze het nog niet opgeven. Roel wordt inmiddels niet meer kunstmatig in coma gehouden.
Zijn lichaam zou het op eigen kracht aankunnen en het is nu afwachten wat er gebeurt. Ddeemm bidt dagelijks naast zijn bed.
Ook al is ze niet gelovig, ze hoopt toch dat er een wonder zal plaatsvinden. En dat wonder lijkt dichterbij dan verwacht.
Wanneer Ddeemm zachtjes in zichzelf biddend aan zijn bed zit, opent Roel langzaamaan zijn ogen. "Roel?" smekend kijkt ze haar man aan.
De hele dag is iedereen in het ziekenhuis, waardoor Maria alleen thuis zit. Simhorselady dacht dat ze dat wel aan kon.
Toch was dat niet zo'n slim plan van haar dochter, want Maria heeft een zwakker moment en ze weet niet meer waar ze is.
Ze schreeuwt om haar overleden man John in het huis, maar niemand reageert. "John, waar ben je? Ben je buiten?"
Maria loopt de tuin in, op zoek naar haar man, maar kan haar niet vinden. "Je bent toch geen verstoppertje aan het spelen?"
Ze loopt steeds verder van het huis af, steeds verder stad in, roepend naar John, waar logischerwijs geen reactie op komt.
Toch was dat niet zo'n slim plan van haar dochter, want Maria heeft een zwakker moment en ze weet niet meer waar ze is.
Ze schreeuwt om haar overleden man John in het huis, maar niemand reageert. "John, waar ben je? Ben je buiten?"
Maria loopt de tuin in, op zoek naar haar man, maar kan haar niet vinden. "Je bent toch geen verstoppertje aan het spelen?"
Ze loopt steeds verder van het huis af, steeds verder stad in, roepend naar John, waar logischerwijs geen reactie op komt.